De kakdag.
Wanneer ik vandaag op de praktijk aankwam, werden mijn maag en neus onmiddellijk begroet. Een naar geurtje in de lucht vertelde me dat we bezoek hadden in de praktijk. Het arme hondje die triest naar me zat te staren had nog geen druppel stoelgang kunnen inhouden. Niettegenstaande de dierenarts recent nog alles schoongemaakt had, zag zijn hok er vreselijk uit. Ik denk niet dat ik al zoveel stoelgang bijeen gezien heb. Er waren nog maar enkele propere vierkante centimeters te vinden.
Mijn hart vulde zich met medelijden. Mijn handtas en jas vlogen tegen de kast. Ik sprong sneller dan mijn schaduw in vuile kleren. Ik grabbelde naar wegwerphandschoenen en nam alles wat ik kon vinden om schoon te maken. Dit arme dier moest geholpen worden. En snel!
Ik bond mijn haren samen en kroop met ingehouden adem in het hok. In de ogen van de hond las ik schaamte, ellende, maar ook dankbaarheid. Troostend haalde ik hem eruit en bedekte ik zijn vacht met shampoo. Hij genoot en viel na de wasbeurt opgelucht in slaap.
Nu kon ik het hok schoonmaken. Overal stoelgang. Wanneer ik na het poetsen het hok terug gezellig maakte met een dekentje, kroop het hondje vanzelf terug en nestelde hij zich. Dan kon ik zien hoe het hondje tijdens de wasbeurt en zijn dutje, zijn scheetjes niet had kunnen onderdrukken. Alles die in zijn vizier was geweest, moest gereinigd worden.
Dit hele schoonmaakproces herhaalde zich telkens opnieuw.
Hoe vuil en stinkend dieren ook zijn, de dierenliefde blijft altijd sterk! Na veel TLC (Tender love and care, lees: knuffels), de voorgeschreven medicijnen, goede voeding en een infuustherapie, sterkte de hond aan. We werden beiden minder en minder verrast door zijn ongecontroleerde scheetjes. Moe, maar opgelucht kon ik de dag afsluiten.
Als ik ’s avonds thuis kwam, kon ik de vraag “hoe is je dag geweest?” als volgt beantwoorden: het was letterlijk een kakdag, maar het was zo hartverwarmend! De band die je vormt met een dier in nood is uniek, zeker op een dag zoals vandaag.
Loes.